مدتی است که می خواهم به سمت تخصص موردعلاقه‌ام بروم اما درگیر مسائلی می‌شوم که مرا از هدفم دورتر می‌کند

کار موردعلاقه نشانه‌هایی دارد که می‌توان آنها را به عنوان ویژگی‌هایی برای شناسایی آن مطرح کرد. آنچه در این فصل می‌خواهم به آن بپردازم، بیان برخی از ویژگی‌های کار موردعلاقه و دلایل انجام ندادن و اهمال کاری از پرداختن به آن است، ابتدا به شرح ویژگی‌هایی می‌پردازم که می‌تواند کار موردعلاقه ما را از کارهای دیگر و گاه اجباری تفکیک دهد.

آنچه می‌خواهم در این مقاله درباره آن بنویسم، پرداختن به برخی دلایل از دست دادن علاقه و اشتیاقمان به کارها، بیان روش‌هایی برای پیدا کردن اهداف و علایق اصلی خود به‌منظور رسیدن به خودشناسی بیشتر است.

روش‌های گوناگونی برای پیداکردن علایق و اهداف

رهایی از بدبینی به نظر غیرممکن می آید. روانشناس نیستم اما آنطور که شنیده‌ام بدبینی سخت درمان است. شاید آنچه

شغلم را از دست داده بودم. خیلی خوشحال بودم. می دانستم این شغل هیچ شباهتی با علاقه و روحیات من

راه غلبه بر ترس، رویارویی با ترس‌هایمان است. شیوه‌های رویارویی بر ترس است که تفاوت دارد. انواع ترس‌ها: دسته اول ترس‌هایی هستند که تنها توهمی توخالی‌اند. بیش‌تر آنها صرفا وهم‌های به‌جامانده از تخیلات کودکیمان‌اند. چنین ترس‌هایی را باید به استقبالشان رفت و آغوش گرفت.

بعضی آدم‌ها فقط به فکر خودشان هستند. البته خودخواهی که از خویشتن دوستی سالم نشات گرفته باشد خوب است زیرا خویشتن دوستی هرگز موجب دگرآزاری نمی‌شود و تنها باعث محافظت صحیح و سالم از خود می‌شود. اما بعضی آدم‌ها دگرآزاری را با خویشتن دوستی اشتباه می‌گیرند.

گاهی اوضاع آنقدر آشفته می‌شود که تنها کاری که می‌توان کرد فرار است!
فراری که همیشه بدِ ماجراست. اما این فرار به معنای جا زدن نیست. این فرار به معنای سفر کردن و شاد بودن و ترمیم repair است.

نوشتن تنها و اولین چیزی بود که نظرم را جلب کرد. احساس کردم باید بنویسم. باید از کودک درونم و زیبایی ها و شیطنت ها و کودکی هایش بنویسم. اما قرار است با او بازی کنم. قرار است او را در آغوش گرفته و به او بگویم زندگی من زندگی اوست و هردوی ما یکی هستیم.

لی‌لی خسته و ناامید زیر درخت شاه‌توت نشست، به تنه درخت تکیه داد، چشم‌هایش را لحظه‌ای بست، دلش می‌خواست در این لحظه با تمام هستی یکی شود، دلش می‌خواست در این لحظه پروانه ای شود و به سراسر آن دشت زیبا پر بکشد.

ما زنده به آنیم که آرام نگیریمموجیم که آسودگی ما عدم ماست همین دیروز (۹۹/۰۳/۲۵) بود که از استاد عزیزم

« روسری که با آن آینه اتاقش را پوشانده بود، از روی آینه برداشت. شانه را لابه لای موهای ژولیده‌اش